Wednesday, December 23, 2009

УДГАН БҮСГҮЙГ ДАГАСАН ХЭРЭЭНҮҮД

“Îíîë íîìä áàðèãääàãã¿é íàéðàã÷”
ßðóó íàéðàã÷, Ẻ ñóäëàà÷, óäãàí ×.Äàãìèäìààòàé ÿðèëöëàà
-Îëîí ñàéõàí ø¿íøèãòýé íîìûí áàÿð áîëëîî. Óðàí á¿òýýëèéí óðãàö õýð àðâèí áàéíà äàà.?
-Åð íü ãàéã¿é áàéíà ø¿¿. Øèíý øèíý óðàí á¿òýýë èõ òºðæ áàéíà. Øèíý íîìûíõîî ìÿëààëãûí ¿ãýíä óðàìøààä îëîí ø¿ëýã òºðºõ òºëºâòýé áàéíà.
-Òýãýõýýð ñ¿¿ëèéí õî¸ð íîìûã íýëýýä òîãòîæ óíøëàà. Áàãà íàñíû òóõàé ñîíèí ìºð¿¿ä õàðàãäàæ áàéíà. Öîîäîë ãóàé íîìûí áàÿð äýýð “Äàãìèäìàà áîë ÿìàð íýãýí îíîëä áàðèãääàãã¿é õ¿í þì áàéíà” ãýæ áàéñàí. Òýð èõ ñàéõàí ñàíàãäñàí. Áàãà íàñàà õààíà ºíãºðººñºí.?
-Ìèíèé áàãà íàñ Õºâñãºë àéìãèéí Öàãààí-Óóë ñóìûí íóòàã Òîñîí áàãò ºíãºðñºí. Îëîí ñàéõàí àëäàðòíóóä òºðñºí. Ãóðâàí ãàâüÿàò òºðñºí. Õîòãîéä äóóíû èõ ìàñòåð ÌÓÃÆ Ñîñîð, Íàäìèä, Ëõàìæàâ, îëîí ò¿ìýíäýý “Äýëãýð ìºðºí” äóóãààðàà òàíèë áîëñîí È÷èíõîðëîîãèéí Öîîäîë, Ìîíãîë òåëåâèçèéí “ªã뺺” õºòºëáºðèéí àëáàíû äàðãà Îäîíòóÿà íàð ãýýä òîî÷îîä áàéâàë îëîí áèé. Öàãààí-Óóë ñóìûí Òîñîí, Àãàð ãýñýí õî¸ð íóòãèéí íýãíýýñ íü ýðäýìòýí ìýðãýä, íºãººãººñ íü óðëàã ñî¸ëûí àëäàðòíóóä òºðñºí. Àëäàðòíóóä åðººë÷ ìàãòààë÷ õ¿ì¿¿ñèéí äóíä òºðæ ºññºí áîëîõîîð íºëººëäºã áàéëã¿é.
-Ø¿ëã¿¿äýýñ ÷èíü õºäºº íóòàãò ìàëûí çàõàä ºññºí, ø¿¿äðèéí óñ, öýöýã õàâ÷óóëñàí õºë ãýýä óíøèæ áàéñàí. Áàãà íàñíûõàà òóõàé æààõàí õóó÷èëâàë...?
-Ìèíèé áàãà íàñ èõ õºã溺íòýé ºíãºðñºí. Íàìàéã ãóðâàí íàñòàé áàéõàä ìàíàé ãýð øàòààä áè àçààð àìüä ¿ëäñýí. Äîòóóð áàéðàíä àìüäàðäàã, õàãàñ á¿òýí ñàéíä ãýðòýý î÷èæ õîíü õàðèóëäàã áàéëàà. Ñàëò íóóð ãýæ Òîñîíä ñàéõàí íóóð áàéäàã. Ñàëò íóóðààñ õîéøîî ªíäºð õàëçàíãèéí îðîé äýýð ãàðàõàä Òóíàìàë íóóð ãýæ èõ ñàéõàí íóóð áàéäàã. Òóíàìàë íóóðûã îäîî áîäîæ áàéõàä
Òàë òýãíýñýí íóóðààñ òîãîðóóí äóó òîäîðíî
Íóãà хэсñýí ñàëõèíààñ íîãîîíû ¿íýð õàíõàëíà
Òýð ÷èíü õàâðûí îðîé áàéñàí
Òýãýõýä áè ÷àìàéã øºíºæèí õ¿ëýýñýí ãýýä ñàÿõàí áè÷ñýí ø¿ëýã áàéãàà. Òóíàìàë íóóðûã áè ìàãòàõ äóðòàé. “Áóóðàë óóëñûí öýíõýð áýëä áóðõíû äýëãýñýí öýíõýð õàäàã øèã” ãýæ Òóíàìàë íóóðàà ìàãòñàí áàéãàà. ßàãààä ÷ þì íóòàã óñ íóóðàà èõ ìàãòñàí áàéãàà. Çàðèì íàéðàã÷èä íàìàéã “×èíèé ø¿ëýãíýýñ ñàð íóóð õî¸ð ñàëàõã¿é þìàà” ãýæ áàéñàí. Ãýãýýëýã ìºðò뺺 õ¿íä þì áîäîãäóóëàõààð ¿ã õýëæ áàéãàà þì. Íýã òàëààðàà íàäàä óðàì ºã÷ áàéãàà, “îäîîãèéí çàëóó ÿðóó íàéðàã÷äûí ø¿ëãèéã óíøèõààð áàéð áàéøèí, õîò îðîí çàì, á¿äýã àññàí ãýðýë, óóñàí äàðñíû ëîíõ, òàòñàí òàìõèíû èø ãýæ áè÷äýã òýãýõýä ÷è áàñ õºäºº àõóéòàé þìàà” ãýæ àõìàä õ¿ì¿¿ñ õýëýýä áàéãàà þì. Ìèíèé ø¿ëã¿¿ä áîëãîí ººð óòãàòàé áàéäàã íü îëîí ãàçðààð ÿâæ þì ¿çýæ í¿ä òàéëñíûõ þì áîëîâ óó. ªìíºãîâü, Áàÿí-ªëãèé àéìãààñ áóñàä àéìãààð î÷èæ ¿çñýí. Ìèíèé íýã çàí áîë î÷ñîí àéìàã áîëãîíû ¿çýñãýëýíò ãàçðààð àÿëäàã. Áàÿí-ªëãèé àéìàãò ¿çýñãýëýíò ãàçàð ¿çýæ ÷àäààã¿é ó÷ðààñ î÷ñîí ãýæ õýëìýýðã¿é áàéíà. Òýð àéìãóóäààð ÿâñíû ¿ð ä¿íä ýðýë ãýæ íýã þì ãàðààä áàéíà. Æèøýý íü, Áàÿíõîíãîðò ñàÿ î÷îîä,
Ñàðàâ÷ëàõ óóäàì õºíäèé
Ñàëõè à÷ñàí çýðýãëýý
Òàë ñàéõàí íóòàã ìèíü
Òààíà õ¿ì¿¿ëýí ãî¸ëòîé
Òýíãýðèéí õàÿàòàé íèéëñýí
Òýðëýãíèé çàõ øèã õÿçãààðòàé ãýýä ë...
-Ýíý îëîí ãàçðààð î÷èõ áîëñîí øàëòãààí þó áàéíà?
-Íýãä¿ãýýð øàëòãààí áè Ẻ óäãàí áèø áàéñàí áîë èíãýæ ÿâàõã¿é áàéõ, íºãºº òàëààð ø¿ëýã áè÷äýã õ¿íèé ñîíèó÷ çàíãààð ÿâñàí ãàçðàà óëàì ã¿íçãèé ñóäëàõ òýäãýýðèéí çàí çàíøèë ãàçàð íóòãèéí áàéð áàéðøèë ãýõ ìýò. Æèøýý íü óðàãøàà ÿâàõààð óóë íü õîëäîîä ãàçàð íàìñààä òýíãýð îéðòîîä õîéøîî ÿâàõààð óóë íü ºãñººä, òýíãýð íü õîëäîîä èðäýã. Þì áè÷äýã õ¿íèé õóâüä ñýòãýæ áàéãààãàà ººðèéíõººðºº õàðäàã.
-Óðàãøàà ÿâàõààð óóë íàìñààä òýíãýð íü îéðòîîä, õîéøîî ÿâàõààð óóë íü ºíäºðñººä, òýíãýð íü õîëäîîä èðäýã ãýæ èõ ñàéõàí õýëëýý. Ø¿ëãýý öýýæýýðýý èõ óíøèõ þì. Ýõëýýä öýýæèíäýý áè÷äýã ¿¿?
-Åð íü öýýæèíäýý áè÷äýã. Íýã îðñîí ìºðò¿¿ä ñàíààíààñ ãàðäàãã¿é þì. Ìèíèé îíöëîã øèíæ þì ìàðòäàãã¿é. Ãóðâàí æèëèéí ºìíº áè÷ñýí ø¿ëýã ºíººäºð ñàíààíä áàéæ ë áàéäàã. Èéøýý òèéøýý ÿâàõäàà áàë öààñòàé ÿâäàãã¿é. Òîëãîéäîî áóóëãàñàí ìºð¿¿ä ìàðòàãääàãã¿é. Æèøýý íü, Áàÿíõîíãîðò ÿâæ áàéõàä òýýð òýíä ãàíö àéë òýãýýä “ñóë òàëä öàéðàõ ñóâä öàãààí ãýð” ãýõ æèøýýòýé òýíãýðèéí õàÿà íü ÿìàð õîë þì áý ãýýä “Òýíãýðèéí õàÿàòàé íèéëñýí òýðëýãíèé çàõ øèã õÿçãààðòàé” ãýæ áîäîæ áàéñíàà õàíãàé ãàçàð ñàëõè íü çýðýãëýýí äýýã¿¿ð ÿâäàã áîë ãîâü òàëä çýðýãëýý íü íàìõàí äýýã¿¿ð ñàëõè ÿâààä áàéõ øèã, òýãýýä “ñàëõè à÷ñàí çýðýãëýý” ãýõ øèã. Ýíä òýíä ÿâæ áàéõàä ìýäðýìæ ë èõ òºðíº äºº. Òýð ìýäðýìæ íóòãèéí äóðñàìæ áîëæ ¿ëäýíý.
-Óðüä íü î÷ñîí ãàçðàà äàõèàä î÷èõîä òàðõè òîëãîéä õàäãàëàãäàæ áàéñàí ìºð¿¿ä äàõèí àìèëæ õàðüöóóëáàë êîìïüþòåðèéí õàðäíààñ þì íýõýæ áàéõ øèã ýðãýýä ñàíàãäàæ áàéíà òèéì ¿¿. Ýíý áîë ÿðóó íàéðàã÷èä áàéõ ¸ñòîé ÷óõàë ÷àíàð þì áîëîâ óó ãýæ áîäîæ áàéíà. Ø¿ëãýý õýäèéä íü áóóëãàõ âý?
-Åð íü îðîé ø¿¿. Èõýâ÷ëýí îðîéòîæ óíòäàã áîëîõîîð íîéð õóëæñàí îðîé ë ø¿ëýã áè÷ìýýð ñàíàãäààä áàéäàã þì. Ñàÿõàí íàäàä ñîíèí ø¿ëãèéí ìºð îðæ èðñýí áàéãàà.
Õºë÷¿¿ ìºíãºí öýöýãñ
Õºëèéí äîð ãýðýëòýõ¿é
Õºìñãºí ñàðíû ãýãýýíä
Õººðõºí ä¿ðýý ñ¿ëíý
Õººðõèé ìóó áàãø ìèíü
ñàðàí äýýð ¿çãýý óíàãàæ
Õºçðèéí çóðãààí ìè÷èä ø¿ëãýí äóíä çîâíî ãýæ æèøýý íü
Õàéðëàæ ÿâñíàà íóó÷èõâàë
Õààíû õààíû ã¿íæèéí ç¿¿ñãýë
Õàæóóä çýâðýýä óíà÷èõíà
Õààí áºãæíèé çàëóó
Õàéðàà ºâºðò뺺ä áóö÷èõíà
Çýãñ õóëñíû íóóðààñ øóâóóäûí öýíãýë õîëä÷èõíî
Ç¿ð ãóðûí óóëàíä áóãûí äóó á¿äãýð÷èõíý ãýæ èéìýðõ¿¿ èéìýðõ¿¿ ø¿ëýã áè÷íý.
Íàìàéã õàéðëàäàã ýðñèéí öýýæíèéõ íü öààíà ãóíèã óóæèð÷
Íàí÷äàä õàëñàí æ¿íçíèé
ãýãýýíä óðóóëûí ãîìäîë øàðëàíà
Çóóñàí ÿíæóóðûí óòààòàé õîëûí áîäîë àëñëàõàä
Çóðãààí ñàðûí áîëçîîíä äýýë íýâò æèíäýíý òýãýýä áàñ èéì ø¿ëýã áàéíà
Áóãóéâ÷èí öàãààí ñàðàí
Áóëàí òîõîé ñ¿íäýðëýíý
Áóñäàä õýëýýã¿é ¿ãñ
Ñýòãýë äýýã¿¿ð õºíäºëñºíº
Áè÷èæ äóóñààã¿é ø¿ëãýíä
Áè ººðºº òèé÷ë¿¿ëíý
Áèéð ¿çãýíä äóðòàé
Áýëýí çàíäàà íî¸ëóóëíà
Õàæóóãèéí äýëã¿¿ð ãýðýëã¿éä
Õàðèõààñäàà ãýæ
Äóëààí õàëóóí ºâºð
Äóã íîéðíû ýðëýã... ãýæ

“Íýã óäàà åñºí àëòàí õîíü ÿâæ áàéñàí ...”

-ßàëò ÷ ¿ã¿é áèä õî¸ðûí ÿðèà ø¿ëãýýð äàìæààä Ẻãèéí îíãîä ñîâèí, çºí áèëýã áóñäàä òóñàëæ áàéäàã ýíý àæèëòàé ÷èíü õîëáîãäîõ òèéøýý õàíäàæ áàéíà. Ìàíàé “Ìààíàð” ñîíèíû óíøèã÷èä ãîëäóó Õºâñãºëèéí õ¿ì¿¿ñ áàéäàã áîëîõîîð óäãàí çàéðàí Ẻãèéí òóõàé èõ ñîíèðõäîã. Õýäèéä óäãàí áîë÷èõîâ îî. Òàíàéä óäàì áàéñàí óó?
-Ìàíàéõ åð íü òàñðàëòã¿é Ẻëæ áàéãàà. Ìàíàé ýìýý ÷ îíãîäòîé áàéñàí. Ýã÷ íü Æàâçàí óäãàí ãýýä Öàãààí-Óóëä ãàéã¿é óäãàíû òîîíä îðäîã áàéñàí. Òýð óäãàíû þìûã áè ºâ뺺ä ÿâæ áàéíà. Èõ îëîí æèë áîëæ áàéíà. Íàìàéã ãóðâàí íàñòàé áàéõàä ìàíàé ãýð øàòààä òýðíýýñ õîéø ë èõ ñîíèí áîëñîí þì. Åñºí íàñòàéãààñàà õèé þì õàðäàã áîëñîí. Íýã óäàà åñºí àëòàí õîíü ÿâæ áàéñàí. Òýð ¿åäýý õ¿¿õýä þì ÷èíü àëò ãýæ ìýäýõã¿é. Òýð õîíüä æàëãà óðóó îðîõûí àëäàä “åñºí àëòàí õîíü” ãýæ íýã õ¿í õýëýõ øèã áîëñîí. Íàäàä åð íü ìóó ìóóõàé þì õàðàãäàæ áàéãààã¿é. Þóí õîíü âý ãýæ áîäñîí ÷èíü ëóñûíõ ãýæ íàäàä ñîíñîãäñîí. Òýãýýä àðààñ íü ÿâààä æàëãûí íààä òàëûí èðìýã äýýð ãàðàõàä þó ÷ áàéãààã¿é. Ýíý þó áàéäàã þì áîë ãýæ áîäñîí ÷èíü äàðàà íü ººð íýã õ¿í äàõèàä ÷è åñºí õîíü õàðíà ãýæ õýëñýí. Äàðàà 1999 îíä ààâûíõàà òýíä àðãàë ò¿¿æ ÿâààä äàõèàä òýð åñºí àëòàí õîíèéã õàðñàí, ýíý èõ ñîíèí. Äàðàà íü Öàãààí-Óóëûí óäãàí íàìàéã çàõ äýýð ÿâæ áàéõàä äóóäààä /ýõëýýä áè óäãàí ãýæ ìýäýýã¿é/ “×è ÷ 32-33 íàñíààñ õîéø èõ ñàéõàí àìüäðàõ õ¿í áàéíà. ×àìä ëóñ äàíäàà ººðèéíõºº õèøèã áóÿíûã õ¿ðòýýæ áàéäàã þì áàéíà. ×è ãîëäóó ëóñààð õºëëºæ Ẻëíº, ãýõäýý òýíãýðýýð ÷ îíãîäóóä ÷èíü èðíý. Çóíû ñàðóóäàä ëóñààñ èäýõ þìàà àâ÷ èääýã áîëíî. Òýð òýãýýä èõ ñîíèí þì õýëñýí. “Ãóðâàí æèëèéí äàðàà áè ÷àìä õ¿÷ýý ºãíº. Ñàéí óäãàí áîëñîí õîéíî ÷èíü äóòóó þìàà ºãíº” ãýæ õýëñýí. Òýð íü òàéãûí Ãîñò çàéðàí áàéñàí. Ýíý æèë áè î÷ñîí. Òýãñýí “×àìä îäîî õýëýýä áàéõ þì áàéõã¿é õóóðíûõàà ìàíæèãèéã ñîëü” ãýñýí. Íàìàéã æààõàí áàéõàä ààâûí íàéç Ñî¸íæàìö çàéðàí ãýæ áàéñàí. Òýð õ¿í áîë íàäàä èõ þìàà ºãñºí. Áè òýð õ¿íä, áàñ Õºâñãºëèéí çàéðàíãóóäàä çîðèóëæ æèë á¿ð èõ òàõèëãà õèéæ áàéãàà. Õºâñãºëèéí óäãàäóóäòàé íèéëæ èõ îíãîí áîñãîñîí. Ýíý îíãîí äýýð ìàø îëîí õ¿í î÷äîã. Áè ñàÿ ýðãýõ øààðäëàãà ãàðààä î÷îîä èðñýí. Îëîí õ¿í î÷ñîí áàéíà. Õàøàà áàðüñàí áàéíà.
-Õàà áàéäàã þì?
-Äàðõàíû çàìä áàéäàã òýíä áàñ áóðèàäûí èõ îíãîí áàñ áàéäàã. Ìàíàé Ẻãèéí áàãø íàðûí õýëñýí þì íü ÷àìàéã õî¸ð õýðýý äàãàæ ÿâíà ãýñýí. Íàìàéã õààíà ÷ ÿâñàí õî¸ð õýðýý áàéíãà äàãàæ ÿâäàã. Ñàÿ áè Õºâñãºëººð ÿâàõäàà àìüä ñýð¿¿í áàéãàà ãóðâàí áàãøòàéãàà óóëçààä çîëãîîä èðëýý. Òýãñýí Ãîñò áàãø õýëæ áàéíà “×àìä íýã õàð øóâóó íýìæ ºãíº, Òîîìûí äàâàà óðóóäààä ÿâæ áàéõàä î÷íî ø¿¿. Òýãýõýä ìýäðýãäñýí ç¿éë ÷àìàéã àâ÷ ÿâíà” ãýæ õýëñýí.
Áè ÿäðààä ìàðò÷èõàæ. Îëîí õîíîã çàìä ÿâæ áàéãàà þì ÷èíü. Òîîìûí äàâàà óðóóäààä ÿâæ áàéñàí ÷èíü íýã õàð øóâóó õàð ýð÷ýýðýý ìàøèíû óðäóóð íèñýýä ñ¿ð ñàðõèéãýýä ºíãºðñºí. Òýðíýýñ õîéø äàíäàà äàãàæ ÿâäàã þì. Îäîî ìàíàé õàæóó òàëûí áàéðàí äýýð ñóóæ ë áàéíà. /Íýýðýý áîñîîä òýäíèé áàðóóí òàëûí öîíõîîð õàðâàë áàéøèíãèéí áóëàí äýýð ãóðâàí õàð øóâóó ñóóæ áàéëàà. Ä.Á/
-Îäîî Ẻãèéí íýð õ¿íä óíàæ áàéíà. Íýã õ¿í ºâäºõººð ÷è çàéðàí áîëîõ þì áàéíà, ÷è óäãàí áîëîõ þì áàéíà ãýýä áàéäàã ýíý òàëààð?
-Áºº õ¿í ýõèéíõýý õýâëèéä òºð뺺 îëäîã ãýäýã. Ìàíàéõíû íýã øèíæ òýìäýã íü ìýíãýòýé òºðäºã. Ìèíèé õºëºí äýýð áîð ¿¿ëýí ìýíãý áàéäàã áàéñàí. Îäîî á¿ð äýýð õîíãîí äýýðýý ãàðààä èðñýí. Ìàíàé îõèíä áàñ ÿã èéì òýìäýã áàéäàã. Áºº áîëîõ ¸ñòîé õ¿í Ẻãèéí ºâ÷íººð ºâääºã íü çàéëøã¿é. Áè îõèíîî îëîõäîî íýã ñîíèí ç¿¿ä ç¿¿äýëñýí. Íýã óäãàí íàäàä øàð õàäãàíä îõèí áîîæ èðýýä “×àìàéã 37 íàñíààñ ÷èíü õîéø çàëãàõ õ¿íèéã ÷èíü àâààä èðëýý. Ýíý óäãàí õ¿í áàéãàà þì” ãýýä ìàíàé òàëûí îðîí äýýð òàâü÷èõààä ÿâààä ºãñºí. Åñ õîíîãèéí äàðàà ÷èíèé õýâëèéä á¿ðýëäýíý ãýæ õýëæ áàéõûã ç¿¿äýëñýí.

“17 íàñ õ¿ðòëýý ó÷èð ¿ë îéëãîãäîõ òèéì çîâëîíòîé àìüäðàëààð àìüäàðñàí...”

Áè ãóðâàí íàñòàéãààñàà õîéø óíòàæ ÷àäàõàà áàéñàí. Îäîî áîäîõîä îíãîä íü ¿¿ðýýð èðäýã áàéñàí áàéíà. Ààâ ýýæ ìààíü çîäîîä ë, ñýðýýõ ãýýä áè ñýðýõã¿é îíãîä íü èðýýä òýðýíòýéãýý õàðüöààä áàéñàí áàéãàà þì. Ìàíàé ààâ îäîî îéëãîîä áàéãàà. Îðîé áîëîõ ¿éë ÿâäëûã ìýäíý, õýí èðýõ ãýæ áàéãààã õýëíý.
Íàìàéã æààõàí áàéõàä ¿äýýñ õîéø õýðýý ãàçàð òîíøîîä äàãààä áàéäàã. Áè þì ìýäýõã¿é æààõàí õ¿¿õýä ãàçàð íóëèìààä ñýæèãëýýä áàéñàí. Ãýòýë ìàõ àâàõ ãýýä äýëã¿¿ðò çîãñîæ áàéòàë Õºâñãºëèéí Àëòàíöýöýã ãýæ óäãàí /òýð ¿åäýý õýí ãýäãèéã ìýäýýã¿é/ äóóäààä “Ëóñûí õààíû ýë÷ áàéíãà äàãààä áàéõàä ÷è ÿàãààä àä ¿çýýä áàéãàà þì” ãýæ çàãíàñàí. Òýãæ ë îéëãîñîí.
Õî¸ð äàõü ºäðèéí øºíº áîëãîí ç¿¿ä ç¿¿äëýíý. Òýð ç¿¿ä íü èõ ñîíèí. Õ¿í áàðàãòàé áîë ¿ðãýëæë¿¿ëæ ç¿¿äýëäýãã¿é. Ãýòýë ìèíèé õî¸ð äàõü ºäðèéí ç¿¿ä äóóññàí ãàçðààñàà äàðààãèéí 2 äàõü ºäºð ç¿¿ä íü ýõýëæ ÿâäàã. Êèíî øèã. Óðüä øºíº íýã ç¿¿ä ç¿¿äýëëýý. Óóëûí îðîé äýýð áàéíà. Óðüä íü óóëûí îðîé ðóó ìàöààä óðóóäàæ óíààä áàéäàã áàéñàí.
Òýãýýä çàõ äýýð ÿâæ áàéõàä õ¿ì¿¿ñ àëãà áîë÷èõäîã. Òàëä ãàíöààðàà ÿâæ áàéãàà ìýò áîë÷èõíî. Ýýæòýéãýý ÿâæ áàéãààä ýýæèéãýý õ¿ðòýë áàðüæ ¿çýæ áàéñàí. Äàëäûí íýã ç¿éë ýçýìäýýä áàéõ øèã. Õîë ÿâàõ ãýæ áàéãàà þì øèã ñýòãýë ñàíàà åð òîãòîõã¿é. Í¿äýý óäààí àíèàä íýýõýýð çàõ äýýðõ õ¿ì¿¿ñ ñàÿ òîäîð÷ èðíý. 17 íàñ õ¿ðòëýý ó÷èð ¿ë îéëãîãäîõ òèéì çîâëîíòîé àìüäðàëààð àìüäàðñàí.
-Õè÷ýýëäýý ÿìàð áàéâ?
-Õè÷ýýëäýý èõ ñàéí áàéñàí. 7 íàñòàéäàà äîòóóð áàéðàíä îðñîí. Îðíû äýýä òàëûí õóâöàñ õèéäýã ìîäîí õàéðöãàí äýýð ñóóæ õè÷ýýëýý õèéíý. Õ¿¿õýäòýé íèéëäýãã¿é çîæèã. Õààÿà òîãëîõîîðîî õ¿ì¿¿ñèéí áîäîë óíøèæ òîãëîäîã áàéñàí. Øàëãàëòàíä îðîõîîðîî ººðèéíõºº á¿õ áèëåòèéã ìýääýã. Áàãààñàà ñîíèí àìüäðàëààð àìüäðààä äàñ÷èõñàí. Ñ¿¿ëäýý ñîíèí ñîíèí þìíààñ àéõã¿é. Îäîî áè óíòàõ ë þì áîë áàéøèíãèéí àäðààð ãàðààä óóë óñ õýñýýä ÿâ÷èõíà. Çàðèìäàà õýðýý, çàðèìäàà ÷îíî, øàð øóâóó óíà÷èõñàí ÿâíà.
Ýíä òýíä ÿâæ áàéãààä áóóñàí ãàçàð õýðýý çààâàë èðæ ãóðàâ ýðãýäýã. Áºº õ¿íä áàñ ¿õýë ãýæ áàéäàã. Áºº õ¿íèé ãóðâàí ¿õýë ã¿éöâýë òýð õ¿í èõ óðò íàñëàäàã. Áè ÿã ãóðâàí ¿õýë ã¿éöñýí õ¿í áàéãàà þì. Ýõëýýä ãàëààñ ¿ëäýýä, ïèîíåðèéí çóñëàíä ÿâæ áàéãààä òàâàí õ¿¿õýäòýé óðñààä õî¸ð õ¿¿õýä ¿ëäñýíèé íýã íü áè. Òýðíèé äàðàà 13 õîíîã óõààíã¿é áàéæ áàéãààä óõààí îðñîí.
Òýãýõýä ìàíàé ààâ õ¿íä î÷èæ áè õ¿¿õäýý Ẻãèéí çàìíàëààð çàìíóóëúÿ ãýæ àìü ãóéæ áàéæ Ẻ áîëñîí. Ç¿ðõ áàéíãà ºâääºã õ¿¿õýä áàéñàí.

“Óõààí àëäààä ñýðãýõýýð á¿õ þì öîî øèíý...”

Áè åð íü ìàø èõ óõààí àëääàã õ¿¿õýä áàéñàí. Óõààí àëäààä ñýðýõýä á¿õ þì öîî øèíý. Óõààí àëäàõûí ºìíº ààâ ýýæäýý óóð õ¿ðýýä áàéõ øèã...Îäîî òèéì þì áàéõã¿é. Íàäàä Ẻ áîëîõîîñ ººð ÿìàð ÷ çàì áàéãààã¿é. Áè íýã óäàà èõ ñîíèí ç¿¿ä ç¿¿äýëñýí. Èõ îëîí ñ¿¿æíèé ÿñàí õààëãàí äóíäóóð ãàðààä òýãñýí íýã õàð äýýëòýé õ¿í èðýýä ìèíèé õ¿¿ á¿õ ìóó þìàà òóóëààä èðñýí îäîî äàíäàà ñàéõàí çàìààð ÿâíà ãýýä äàðààãèéí õî¸ð äàõèéí øºíº ç¿¿äëýõýä õî¸ð çàì áàéíà ÷è ýíý õî¸ðûí àëèíààð ÿâàõ âý ãýñýí. Íýã çàì íü õ¿í àìüòàí èõòýé ñàéõàí íîãîîí çàì áàéãàà, íºãºº çàì íü ÷è áàðàã 100 ãàð÷ íàñàëíà èõ çîâëîí ç¿äã¿¿ð èõòýé ìóóõàé çàì áàéãàà ãýñýí íîãîîí çàìààð íü íýã àëõààä ë ñýðñýí. Öàãààí àòààðõàë ãýõ¿¿ äýý çàðèì àõìàä çîõèîë÷èä ÿàæ ÿâààä èéì ø¿ëýã çîõèî÷èõîâ ãýæ àñóóäàã. Öîîäîë ãóàé õ¿ðòýë ýíýíä íýã þì áàéíà. Èõ ñýðæ áè÷äýã èõ ñîíèí. Ýíýíèé ñýðæ áè÷èæ áàéãàà íü öààä þìòàé íü õîëáîîòîé ø¿¿ ãýñýí. Áè áîäîõîä íýýðýý ÷ îíãîä òýíãýðòýé õîëáîîòîé þì áàéíà äàà ãýæ áîäñîí.
-Îëîí æèëèéí ºìíº çîõèîë÷ íàéç Ýíõáîëäûãîî äàãóóëààä òàëèéã÷ Áàòáàÿð óäãàíòàé óóëçàæ áàéõàä çîõèîë÷èä ãýäýã áîë ¿ãýýð ë èëýðõèéëæ áàéãàà áîëîõîîñ çàéðàí óäãàíòàé àäèëõàí îíãîäòîé õ¿ì¿¿ñ ãýæ áàéñàí. Áººãèéíõºº òàëààð ñóäàëãàà õèéäýã ãýæ ñîíññîí?
-Ñóäàëãààíû àæëûã íýëýýí ã¿íçãèé õèéõýýñ ººð àðãàã¿é áîëãî÷èõëîî ë äîî. Íýã ºäºð 60 Ẻ òºðíº ãýæ áàéõã¿é ø¿¿ äýý. Ñîíèí äýýð áè÷ñýí áàéíà. Çîõèîë÷, ÿðóó íàéðàã÷èä, ôèëîñîôè÷, ýì÷, Ẻ óäãàäóóäàä ñîâèí ãýæ íýã þì áàéíà. Õ¿í áîëãîíä ñîâèí áàéäàã áîëîâ÷ õ¿ì¿¿ñ í¿ä ÷èõ õî¸ðîîðîî ìýäýðñýýð áàéãààä äîòîîä åðòºíöºº àëäàæ ã¿éöäýã. Äîòîîä ýíåðãèã¿é áîëñíîîñ áîëæ äîòîð òàëààñàà ºâ÷èëæ ýõýëäýã.
Íàäààñ ººð õ¿ì¿¿ñ ýì÷ çîõèîë÷ íà𠺺ðò áîëîõ ÿâäëàà ýõèéí ñîâèí øèã ìýäðýõ áàéõ ãýæ áîäîîä áàéäàã þì. Áººãèéí òàëààð ñàéí ñóäàëæ áàéíà áàñ “Õàð òýíãýðèéí õèøèã” ãýäýã íîì áýëòãýæ áàéíà. Ýíä òýíäýýñ öóãëóóëñàí, îð÷óóëñàí áóðèàäààñ, ºâºðìîíãîëîîñ îð÷óóëñàí äîìãîîð áàÿæóóëààä õ¿íä çºâ îéëãîëò ºãºõººð íîì áýëäýæ áàéíà.
ßðóó íàéðãèéí íîìòîé àäèëã¿é ø¿¿ äýý. Àðä óðä òàëûã íü õèé÷èõíý, ãîëûí ø¿ëãèéã íü àëáàäàæ áîëîõã¿é öààíààñàà óíäàð÷ ãàð÷ èðíý. ̺í㺠íü îëäîíî, õàâòàñ íü îëäîíî äîòîðõ ø¿ëã¿¿ä ìààíü îëäîõã¿é. Æèëäýý õî¸ð íîì ãàðãàæ áàéíà ãýíý.Ø¿ëýã òºðººä áàéãàà áîëîõîîð ãàðãààä áàéíà. Ø¿ëýã òºðºõã¿é áîë àëáàäàõã¿é ø¿¿ äýý. Ìàãàäã¿é áè ýíýíýýñ õîéø ÿðóó íàéðãèéí íîì ãàðãàõ ÷ þì óó... Ãàðãàõã¿é ÷ áàéæ áîëíî.
-Áººãèéí íîì ãàðãààä, æàÿã ¸ñûã òàíèëöóóëààä èðýõýýð òýíäýýñ ñóðàëöààä õóóðàì÷ óäãàí çàéðàí óëàì îëîí òºðæ ìàãàäã¿é ãýæ áîëãîîìæëîõ þì. Çàðèì íýã íü íîì àøèãëààä “òºð÷èõäºã” þì áîëîâ óó?.
-Åð íü íîì çîõèîë àøèãëàæ òºðæ áàéãàà õ¿ì¿¿ñ ÷ áàéíà. Ñàÿõàí íýã õ¿í èðýýä ÿðèëàà. Õî¸ð íàñòàé õî¸ð èõýð õ¿¿õýä í¿¿ðýýð íü ä¿¿ðýí ÿð ãàð÷èõñàí. Òýãñýí íýã Ẻ èðæ “íààä õî¸ð õ¿¿õäýý Ẻ ë áîëãîõã¿é áîë ¿õýæ õàãàöàõàä áýëýí áîë÷èõñîí áàéíà” ãýæ õýëñýí ãýýä óéëæ äóóëààä íàä äýýð èðëýý. Òýãýýä áè õýëñýí ààâ íü ë îòîð õèéæ ÿâààä ëóñ ñàâäàã óóðëóóëñàí áàéõ ãýýä àðö ¿ëýýãýýä ÿâóóëñàí. Òýãýýä ãóðàâ äàõü ºäºð íü ÿð íü àðèëñàí õººðõºí áîë÷èõñîí èðñýí. Ýíý ìýò÷ëýí áàéíà.
Çàðèì íîì óíøèæ Ẻ áîëæ áàéíà. Áèä íàð õóóðàà òàòàæ áàéæ, çºí ñîâèíãîîðîî îðæ èðäýã áîëîõîîñ áèø çîõèîë áèø ø¿¿ äýý. Çàðèì íü îíãîäûí òàìëàãûã çîõèîë øèã þì áîëãîñîí õàæóóäàà õ¿íýýð áàðèóëààä óíøèæ áàéíà ãýõ þì. Ýíý áîë íàäàä ñîíèí ñýòãýãäýë òºð¿¿ëæ áàéíà. Çàðèì íü ïå÷åíü èäýæ, óíäàà óóäàã Ẻ áàéíà. Äýýð ¿åä óíäàà óóæ, ïå÷åíü èääýã Ẻ áàéãààã¿é. Àðõè óóäàã òàìõè òàòäàã, çàðèì íü ä¿íñýí òàìõèà íýõäýã, õàéëìàã òîñîî íýõäýã áàéñàí.
-Ëóñààð õºëëºõ, òýíãýðýýð õºëëºõ ãýæ òàíû ÿðèàíä ãàðëàà ýíý ÿìàð ÿëãààòàé âý?
-Ëóñààð õºëºãëºæ áàéãàà ¿åä õóâöñàà ºìñººä îíãîäîî äóóäàõàä õºë ãàðààð ñýð¿¿ òàòààä áàéäàã. Òýíãýðèéí Ẻ áîë õýðýýãýýð äàìæèæ èðíý. Çàðèì ºäºð òýíãýðýýð Ẻëñºí òîõèîëäîëä ººðò íü ìýäýãäýíý ø¿¿ äýý. ªâºë áîëîîä èðýõýýä ëóñûí îíãîäóóä åð íü èðýõýý áàé÷èõíà. Òóðøëàãàòàé ñàéí Ẻä ë èðíý.
Ëóñ äàìæèæ èðñýí õàðààë ãýæ áàéäàã. Ãàçðûí ã¿éäñýýð èðñýí õàðààëûã ãàçðûí ã¿éäñýýð íü õàðèóëíà. Äýýð ¿åèéí äîìîãò áàéäàã ø¿¿ äýý òýíãýðýýð õºëºãëºæ õººãººä õ¿÷ðýõã¿é áîëîõîîð ãàçðààð ëóñ õºëºãëºæ õººãººä ãýýä.. Òýðýíòýé èæèë.
Ëóñûí Ẻ òýíãýðèéí Ẻ ÷èíü øàë ººð îéëãîëòóóä. Ëóñûí îíãîäóóä ìîíãîë àðõè, õîëüñîí òîñîî íýõäýã. Áè óéãàð õýë ìýäýõã¿é ÷ öààòàí îíãîäóóä èõ èðíý. Òýä íàð èõ õ¿÷òýé. Ëóñûí îíãîä èðæ áàéãààã ìýäýãäýõýä í¿¿ð èõ çàãàòíàíà. Òýíãýðèéí îíãîäóóä èðýõýýð õóÿãëàæ àìæààã¿é áàéõàä õººðäºã. Çàðèì õ¿íèé ºâäãºí äîîðîîñ ìîãîé ãàðààä ÿâæ áàéäàã ë ãýäýã þì. Áè Ẻãèéí àìüäðàë Ẻãèéí çîâëîíãîîð áàãààñàà ë çîâñîí.
-Æèíõýíý óäãàí áîëæ õóÿãàëæ ã¿éöýýä õýäýí æèë áîëæ áàéíà?
-Áè äºðâºí æèë áîëæ áàéíà. Õóÿãàëæ äóóñààä ãóðâàí æèë áîëæ áàéæ Ẻ㺺ð óäèðäóóëäàã. Ñàÿõàí äàì ÿðèàãààð Ẻ áîëîîä íýã æèë áîëæ áàéæ äº÷ òàâèí øàâüòàé áàéíà. Áè òýãýõýä Ẻãèéí àìüäðàëààð àðàâ ãàðóé æèë ÿâ÷èõààä 4-5 øàâüòàé. Õî¸ð íü èõ ñàéí Ẻëæ áàéíà. Íýã íü ñàõèóë ìàÿãààð õóóðàà òàòààä ìàíæèãàà ìºðºí äýýðýý òàâü÷èõààä ñàõèóë ìàÿãààð ÿâæ áàéíà. Òýä íàð ìààíü Ẻãèéí äýã æàÿãàà ñàéí áàðèàä ÿâáàë ñàéí áîëîõ áàéëã¿é äýý. Õóâü õ¿íýýñ, áàñ äýýð ¿åä áàéñàí óäãàíû ñ¿íñ õýð õ¿÷òýéãýýñ øàëòãààëíà.
-Æèðèéí õ¿ì¿¿ñ òýíãýð ëóñûã áàÿñãàæ ÿâàõûí òóëä þó õèéõ ¸ñòîé áàéäàã þì áý?
-Áè èéøýý òèéøýý ÿâàõààð 5 êèëî áóäàà àâààä ÿâäàã äàéðàëäñàí îâîîíäîî ºðãºäºã. Ëóñ ñàâäàã àìüòàí áàÿñãàõ ¸ñòîé. Áè ººðèéí õóâèéí ç¿ãýýñ ¿çýõýä õ¿í áîë áàéãàëèéí á¿òýýãäýõ¿¿í õàðèí õ¿íèé õýë, ñî¸ë èðãýíøëèéã òýíãýð á¿òýýñýí ãýæ áîääîã. ßðóó íàéðàã÷èä ýíä òýíä ÿðóó íàéðãèéí íààäàì çîõèîõîä òýð ãàçàð õóð óñ îðäîã ø¿¿ äýý. Öàãààí áóäààã õ¿íäýääýã ãýýä áàðàã õýðýãëýäýãã¿é, øàð áóäàà àðâàéã ãîëäóó õýðýãëýäýã. Áóÿí õèøèãò á¿õ þì áàãòäàã. Õàíèéí áóÿí, íàñíû áóÿí, èäýõèéí áóÿí, àëäàð íýðèéí áóÿí, ¿ð õ¿¿õäèéí áóÿí, óóë îâîîíîîñîî áóÿí õèøãýý ë ãóéæ áàéõ ¸ñòîé. Õ¿ñëýý õýëæ äóóñààä ñ¿¿ãýý ºðãºíº. Îíãîä áîë íýã òàëûí áÿñàëãàë ø¿¿ äýý. Îíãîä äóóäàõàä ãàäàà ìàøèí äóóãàðàõûã ñîíñîõã¿é, óòàñíû äóóã õààæ áàéæ á¿õ þìàà òºâëºð¿¿ëæ áàéæ îíãîäîî äóóäàæ àâ÷èðíà.
Õ¿í áàñ ìóó þì áîäîõã¿é äàíäàà ñàéí ñàéõàí þì áîäñíîîð õ¿íèé àæèë ¿éëñ àÿíäàà á¿òäýã. Ñýòãýëèéí ñàéõíààð ñàéí ýíåðãèéã ººðòºº òàòàæ áàéäàã. Ñàÿõàí ñîíèí äýýð áàðóóíû îðíû ñóäàëãààíä ýýæ¿¿ä õ¿¿õäýäýý ñàíàà çîâîîä õýðýãò õîëáîãä÷èõ âèé” ãýñýýð áàéòàë õýðýãò õîëáîãä÷èõäîã. Çàðèì íü çàÿàãààðàà áîëîã ãýýä îðõè÷èõäîã, õ¿¿õýä íü ñàéí ÿâäàã ãýíý. Äýýð ¿åä Ẻ íàð ìààíü ãàíöààðõíàà ë áàéäàã áàéñàí. Îäîî ë íèéëæ íèéãýìøèæ áàéíà.
-Áè áàñ ýñðýã íýã þì áîääîã. Ýýæ õ¿í õ¿¿õäýý òýã÷èõ âèé èíãý÷èõ âèé ãýýä áîëãîîìæèëæ áîäîõîîð òýð íü óðüä÷èëààä õ¿¿ãèé íü õàìãààëäàã áàéæ áîëîõ óó?.
-Òèéì þì áàéæ áîëíî. Ýìýãòýé õ¿í õàð óëààí ëåâ÷èã ºìñºõã¿é ãýäýã. ßàãààä ãýâýë ãàíö ìóó þì ñàíàäàãã¿é öýã íü õî¸ð õºõ áàéäàã. Òýð¿¿ãýýð õàðààë åðººë õàìàã ìóó á¿õíýý àâäàã. Òýíäýý ìóó ýíåðãè òàòäàã õóâöàñ ºìñºõã¿é áàéõ ¸ñòîé ãýæ çàðèì øàøèí ¿çäýã.
Ýìýãòýé õ¿í èõ àðèóí, õàìàã õ¿÷, õàéðàà õ¿¿õýääýý ºãäºã áîëîõîîð ýõ õ¿íèé ñýòãýë ¿ã íü òýð ÷èãýýðýý òàðíè áàéäàã ãýæ áè íýã ø¿ëãýíäýý áè÷ñýí. Òèéìýýñ òýãæ àþóëûã çàéëóóëæ áîëíî.
-Çà ñàéõàí ÿðèëöëàãà ºãñºíä áàÿðëàëàà.


ßðèëöñàí Ä.ÁÀÒÆÀÐÃÀË

9 comments:

Заяа said...

энэ бичлэг дотор чинь фонт нь таниж байгаа нэгээхэн ч үг үсэг алга.

Windows -ын гарын драйвераар бичсэн бол арай дээр байх байж дээ

Arsun said...

Wednesday, December 23, 2009
УДГАН БҮСГҮЙГ ДАГАСАН ХЭРЭЭНҮҮД
“Онол номд баригддаггүй найрагч”
Яруу найрагч, бөө судлаач, удган Ч.Дагмидмаатай ярилцлаа
-Олон сайхан шүншигтэй номын баяр боллоо. Уран бүтээлийн ургац хэр арвин байна даа.?
-Ер нь гайгүй байна шүү. Шинэ шинэ уран бүтээл их төрж байна. Шинэ номынхоо мялаалгын үгэнд урамшаад олон шүлэг төрөх төлөвтэй байна.
-Тэгэхээр сүүлийн хоёр номыг нэлээд тогтож уншлаа. Бага насны тухай сонин мөрүүд харагдаж байна. Цоодол гуай номын баяр дээр “Дагмидмаа бол ямар нэгэн онолд баригддаггүй хүн юм байна” гэж байсан. Тэр их сайхан санагдсан. Бага насаа хаана өнгөрөөсөн.?
-Миний бага нас Хөвсгөл аймгийн Цагаан-Уул сумын нутаг Тосон багт өнгөрсөн. Олон сайхан алдартнууд төрсөн. Гурван гавьяат төрсөн. Хотгойд дууны их мастер МУГЖ Сосор, Надмид, Лхамжав, олон түмэндээ “Дэлгэр мөрөн” дуугаараа танил болсон Ичинхорлоогийн Цоодол, Монгол телевизийн “Өглөө” хөтөлбөрийн албаны дарга Одонтуяа нар гээд тоочоод байвал олон бий. Цагаан-Уул сумын Тосон, Агар гэсэн хоёр нутгийн нэгнээс нь эрдэмтэн мэргэд, нөгөөгөөс нь урлаг соёлын алдартнууд төрсөн. Алдартнууд ерөөлч магтаалч хүмүүсийн дунд төрж өссөн болохоор нөлөөлдөг байлгүй.
-Шүлгүүдээс чинь хөдөө нутагт малын захад өссөн, шүүдрийн ус, цэцэг хавчуулсан хөл гээд уншиж байсан. Бага насныхаа тухай жаахан хуучилвал...?
-Миний бага нас их хөгжөөнтэй өнгөрсөн. Намайг гурван настай байхад манай гэр шатаад би азаар амьд үлдсэн. Дотуур байранд амьдардаг, хагас бүтэн сайнд гэртээ очиж хонь хариулдаг байлаа.

Arsun said...

Салт нуур гэж Тосонд сайхан нуур байдаг. Салт нуураас хойшоо Өндөр халзангийн орой дээр гарахад Тунамал нуур гэж их сайхан нуур байдаг. Тунамал нуурыг одоо бодож байхад
Тал тэгнэсэн нуураас тогоруун дуу тодорно
Нуга хэссэн салхинаас ногооны үнэр ханхална
Тэр чинь хаврын орой байсан
Тэгэхэд би чамайг шөнөжин хүлээсэн гээд саяхан бичсэн шүлэг байгаа. Тунамал нуурыг би магтах дуртай. “Буурал уулсын цэнхэр бэлд бурхны дэлгэсэн цэнхэр хадаг шиг” гэж Тунамал нуураа магтсан байгаа. Яагаад ч юм нутаг ус нуураа их магтсан байгаа. Зарим найрагчид намайг “Чиний шүлэгнээс сар нуур хоёр салахгүй юмаа” гэж байсан. Гэгээлэг мөртлөө хүнд юм бодогдуулахаар үг хэлж байгаа юм. Нэг талаараа надад урам өгч байгаа, “одоогийн залуу яруу найрагчдын шүлгийг уншихаар байр байшин, хот орон зам, бүдэг ассан гэрэл, уусан дарсны лонх, татсан тамхины иш гэж бичдэг тэгэхэд чи бас хөдөө ахуйтай юмаа” гэж ахмад хүмүүс хэлээд байгаа юм. Миний шүлгүүд болгон өөр утгатай байдаг нь олон газраар явж юм үзэж нүд тайлсных юм болов уу. Өмнөговь, Баян-Өлгий аймгаас бусад аймгаар очиж үзсэн. Миний нэг зан бол очсон аймаг болгоны үзэсгэлэнт газраар аялдаг. Баян-Өлгий аймагт үзэсгэлэнт газар үзэж чадаагүй учраас очсон гэж хэлмээргүй байна. Тэр аймгуудаар явсны үр дүнд эрэл гэж нэг юм гараад байна. Жишээ нь, Баянхонгорт сая очоод,
Саравчлах уудам хөндий
Салхи ачсан зэрэглээ
Тал сайхан нутаг минь
Таана хүмүүлэн гоёлтой
Тэнгэрийн хаяатай нийлсэн
Тэрлэгний зах шиг хязгаартай гээд л...
-Энэ олон газраар очих болсон шалтгаан юу байна?
-Нэгдүгээр шалтгаан би бөө удган биш байсан бол ингэж явахгүй байх, нөгөө талаар шүлэг бичдэг хүний сониуч зангаар явсан газраа улам гүнзгий судлах тэдгээрийн зан заншил газар нутгийн байр байршил гэх мэт. Жишээ нь урагшаа явахаар уул нь холдоод газар намсаад тэнгэр ойртоод хойшоо явахаар уул нь өгсөөд, тэнгэр нь холдоод ирдэг. Юм бичдэг хүний хувьд сэтгэж байгаагаа өөрийнхөөрөө хардаг.
-Урагшаа явахаар уул намсаад тэнгэр нь ойртоод, хойшоо явахаар уул нь өндөрсөөд, тэнгэр нь холдоод ирдэг гэж их сайхан хэллээ. Шүлгээ цээжээрээ их унших юм. Эхлээд цээжиндээ бичдэг үү?
-Ер нь цээжиндээ бичдэг. Нэг орсон мөртүүд санаанаас гардаггүй юм. Миний онцлог шинж юм мартдаггүй. Гурван жилийн өмнө бичсэн шүлэг өнөөдөр санаанд байж л байдаг. Ийшээ тийшээ явахдаа бал цаастай явдаггүй. Толгойдоо буулгасан мөрүүд мартагддаггүй. Жишээ нь, Баянхонгорт явж байхад тээр тэнд ганц айл тэгээд “сул талд цайрах сувд цагаан гэр” гэх жишээтэй тэнгэрийн хаяа нь ямар хол юм бэ гээд “Тэнгэрийн хаяатай нийлсэн тэрлэгний зах шиг хязгаартай” гэж бодож байснаа хангай газар салхи нь зэрэглээн дээгүүр явдаг бол говь талд зэрэглээ нь намхан дээгүүр салхи яваад байх шиг, тэгээд “салхи ачсан зэрэглээ” гэх шиг. Энд тэнд явж байхад мэдрэмж л их төрнө дөө. Тэр мэдрэмж нутгийн дурсамж болж үлдэнэ.
-Урьд нь очсон газраа дахиад очиход тархи толгойд хадгалагдаж байсан мөрүүд дахин амилж харьцуулбал компьютерийн харднаас юм нэхэж байх шиг эргээд санагдаж байна тийм үү. Энэ бол яруу найрагчид байх ёстой чухал чанар юм болов уу гэж бодож байна. Шүлгээ хэдийд нь буулгах вэ?

Arsun said...

-Ер нь орой шүү. Ихэвчлэн оройтож унтдаг болохоор нойр хулжсан орой л шүлэг бичмээр санагдаад байдаг юм. Саяхан надад сонин шүлгийн мөр орж ирсэн байгаа.
Хөлчүү мөнгөн цэцэгс
Хөлийн дор гэрэлтэхүй
Хөмсгөн сарны гэгээнд
Хөөрхөн дүрээ сүлнэ
Хөөрхий муу багш минь
саран дээр үзгээ унагаж
Хөзрийн зургаан мичид шүлгэн дунд зовно гэж жишээ нь
Хайрлаж явснаа нуучихвал
Хааны хааны гүнжийн зүүсгэл
Хажууд зэврээд уначихна
Хаан бөгжний залуу
Хайраа өвөртлөөд буцчихна
Зэгс хулсны нуураас шувуудын цэнгэл холдчихно
Зүр гурын ууланд бугын дуу бүдгэрчихнэ гэж иймэрхүү иймэрхүү шүлэг бичнэ.
Намайг хайрладаг эрсийн цээжнийх нь цаана гуниг уужирч
Нанчдад халсан жүнзний
гэгээнд уруулын гомдол шарлана
Зуусан янжуурын утаатай холын бодол алслахад
Зургаан сарын болзоонд дээл нэвт жиндэнэ тэгээд бас ийм шүлэг байна
Бугуйвчин цагаан саран
Булан тохой сүндэрлэнэ
Бусдад хэлээгүй үгс
Сэтгэл дээгүүр хөндөлсөнө
Бичиж дуусаагүй шүлгэнд
Би өөрөө тийчлүүлнэ
Бийр үзгэнд дуртай
Бэлэн зандаа ноёлуулна
Хажуугийн дэлгүүр гэрэлгүйд
Харихаасдаа гэж
Дулаан халуун өвөр
Дуг нойрны эрлэг... гэж

Arsun said...

“Нэг удаа есөн алтан хонь явж байсан ...”

-Яалт ч үгүй бид хоёрын яриа шүлгээр дамжаад бөөгийн онгод совин, зөн билэг бусдад тусалж байдаг энэ ажилтай чинь холбогдох тийшээ хандаж байна. Манай “Маанар” сонины уншигчид голдуу Хөвсгөлийн хүмүүс байдаг болохоор удган зайран бөөгийн тухай их сонирхдог. Хэдийд удган болчихов оо. Танайд удам байсан уу?
-Манайх ер нь тасралтгүй бөөлж байгаа. Манай эмээ ч онгодтой байсан. Эгч нь Жавзан удган гээд Цагаан-Уулд гайгүй удганы тоонд ордог байсан. Тэр удганы юмыг би өвлөөд явж байна. Их олон жил болж байна. Намайг гурван настай байхад манай гэр шатаад тэрнээс хойш л их сонин болсон юм. Есөн настайгаасаа хий юм хардаг болсон. Нэг удаа есөн алтан хонь явж байсан. Тэр үедээ хүүхэд юм чинь алт гэж мэдэхгүй. Тэр хоньд жалга уруу орохын алдад “есөн алтан хонь” гэж нэг хүн хэлэх шиг болсон. Надад ер нь муу муухай юм харагдаж байгаагүй. Юун хонь вэ гэж бодсон чинь лусынх гэж надад сонсогдсон. Тэгээд араас нь яваад жалгын наад талын ирмэг дээр гарахад юу ч байгаагүй. Энэ юу байдаг юм бол гэж бодсон чинь дараа нь өөр нэг хүн дахиад чи есөн хонь харна гэж хэлсэн. Дараа 1999 онд аавынхаа тэнд аргал түүж яваад дахиад тэр есөн алтан хонийг харсан, энэ их сонин. Дараа нь Цагаан-Уулын удган намайг зах дээр явж байхад дуудаад /эхлээд би удган гэж мэдээгүй/ “Чи ч 32-33 наснаас хойш их сайхан амьдрах хүн байна. Чамд лус дандаа өөрийнхөө хишиг буяныг хүртээж байдаг юм байна. Чи голдуу лусаар хөллөж бөөлнө, гэхдээ тэнгэрээр ч онгодууд чинь ирнэ. Зуны саруудад лусаас идэх юмаа авч иддэг болно. Тэр тэгээд их сонин юм хэлсэн. “Гурван жилийн дараа би чамд хүчээ өгнө. Сайн удган болсон хойно чинь дутуу юмаа өгнө” гэж хэлсэн. Тэр нь тайгын Гост зайран байсан. Энэ жил би очсон. Тэгсэн “Чамд одоо хэлээд байх юм байхгүй хуурныхаа манжигийг соль” гэсэн. Намайг жаахан байхад аавын найз Соёнжамц зайран гэж байсан. Тэр хүн бол надад их юмаа өгсөн. Би тэр хүнд, бас Хөвсгөлийн зайрангуудад зориулж жил бүр их тахилга хийж байгаа. Хөвсгөлийн удгадуудтай нийлж их онгон босгосон. Энэ онгон дээр маш олон хүн очдог. Би сая эргэх шаардлага гараад очоод ирсэн. Олон хүн очсон байна. Хашаа барьсан байна.
-Хаа байдаг юм?
-Дарханы замд байдаг тэнд бас буриадын их онгон бас байдаг. Манай бөөгийн багш нарын хэлсэн юм нь чамайг хоёр хэрээ дагаж явна гэсэн. Намайг хаана ч явсан хоёр хэрээ байнга дагаж явдаг. Сая би Хөвсгөлөөр явахдаа амьд сэрүүн байгаа гурван багштайгаа уулзаад золгоод ирлээ. Тэгсэн Гост багш хэлж байна “Чамд нэг хар шувуу нэмж өгнө, Тоомын даваа уруудаад явж байхад очно шүү. Тэгэхэд мэдрэгдсэн зүйл чамайг авч явна” гэж хэлсэн.
Би ядраад мартчихаж. Олон хоног замд явж байгаа юм чинь. Тоомын даваа уруудаад явж байсан чинь нэг хар шувуу хар эрчээрээ машины урдуур нисээд сүр сархийгээд өнгөрсөн. Тэрнээс хойш дандаа дагаж явдаг юм. Одоо манай хажуу талын байран дээр сууж л байна. /Нээрээ босоод тэдний баруун талын цонхоор харвал байшингийн булан дээр гурван хар шувуу сууж байлаа. Д.Б/
-Одоо бөөгийн нэр хүнд унаж байна. Нэг хүн өвдөхөөр чи зайран болох юм байна, чи удган болох юм байна гээд байдаг энэ талаар?
-Бөө хүн эхийнхээ хэвлийд төрлөө олдог гэдэг. Манайхны нэг шинж тэмдэг нь мэнгэтэй төрдөг. Миний хөлөн дээр бор үүлэн мэнгэ байдаг байсан. Одоо бүр дээр хонгон дээрээ гараад ирсэн. Манай охинд бас яг ийм тэмдэг байдаг. Бөө болох ёстой хүн бөөгийн өвчнөөр өвддөг нь зайлшгүй. Би охиноо олохдоо нэг сонин зүүд зүүдэлсэн. Нэг удган надад шар хадганд охин боож ирээд “Чамайг 37 наснаас чинь хойш залгах хүнийг чинь аваад ирлээ. Энэ удган хүн байгаа юм” гээд манай талын орон дээр тавьчихаад яваад өгсөн. Ес хоногийн дараа чиний хэвлийд бүрэлдэнэ гэж хэлж байхыг зүүдэлсэн.

Arsun said...

“17 нас хүртлээ учир үл ойлгогдох тийм зовлонтой амьдралаар амьдарсан...”

Би гурван настайгаасаа хойш унтаж чадахаа байсан. Одоо бодоход онгод нь үүрээр ирдэг байсан байна. Аав ээж маань зодоод л, сэрээх гээд би сэрэхгүй онгод нь ирээд тэрэнтэйгээ харьцаад байсан байгаа юм. Манай аав одоо ойлгоод байгаа. Орой болох үйл явдлыг мэднэ, хэн ирэх гэж байгааг хэлнэ.
Намайг жаахан байхад үдээс хойш хэрээ газар тоншоод дагаад байдаг. Би юм мэдэхгүй жаахан хүүхэд газар нулимаад сэжиглээд байсан. Гэтэл мах авах гээд дэлгүүрт зогсож байтал Хөвсгөлийн Алтанцэцэг гэж удган /тэр үедээ хэн гэдгийг мэдээгүй/ дуудаад “Лусын хааны элч байнга дагаад байхад чи яагаад ад үзээд байгаа юм” гэж загнасан. Тэгж л ойлгосон.
Хоёр дахь өдрийн шөнө болгон зүүд зүүдлэнэ. Тэр зүүд нь их сонин. Хүн барагтай бол үргэлжлүүлж зүүдэлдэггүй. Гэтэл миний хоёр дахь өдрийн зүүд дууссан газраасаа дараагийн 2 дахь өдөр зүүд нь эхэлж явдаг. Кино шиг. Урьд шөнө нэг зүүд зүүдэллээ. Уулын орой дээр байна. Урьд нь уулын орой руу мацаад уруудаж унаад байдаг байсан.
Тэгээд зах дээр явж байхад хүмүүс алга болчихдог. Талд ганцаараа явж байгаа мэт болчихно. Ээжтэйгээ явж байгаад ээжийгээ хүртэл барьж үзэж байсан. Далдын нэг зүйл эзэмдээд байх шиг. Хол явах гэж байгаа юм шиг сэтгэл санаа ер тогтохгүй. Нүдээ удаан аниад нээхээр зах дээрх хүмүүс сая тодорч ирнэ. 17 нас хүртлээ учир үл ойлгогдох тийм зовлонтой амьдралаар амьдарсан.
-Хичээлдээ ямар байв?
-Хичээлдээ их сайн байсан. 7 настайдаа дотуур байранд орсон. Орны дээд талын хувцас хийдэг модон хайрцган дээр сууж хичээлээ хийнэ. Хүүхэдтэй нийлдэггүй зожиг. Хааяа тоглохоороо хүмүүсийн бодол уншиж тоглодог байсан. Шалгалтанд орохоороо өөрийнхөө бүх билетийг мэддэг. Багаасаа сонин амьдралаар амьдраад дасчихсан. Сүүлдээ сонин сонин юмнаас айхгүй. Одоо би унтах л юм бол байшингийн адраар гараад уул ус хэсээд явчихна. Заримдаа хэрээ, заримдаа чоно, шар шувуу уначихсан явна.
Энд тэнд явж байгаад буусан газар хэрээ заавал ирж гурав эргэдэг. Бөө хүнд бас үхэл гэж байдаг. Бөө хүний гурван үхэл гүйцвэл тэр хүн их урт насладаг. Би яг гурван үхэл гүйцсэн хүн байгаа юм. Эхлээд галаас үлдээд, пионерийн зусланд явж байгаад таван хүүхэдтэй урсаад хоёр хүүхэд үлдсэний нэг нь би. Тэрний дараа 13 хоног ухаангүй байж байгаад ухаан орсон.
Тэгэхэд манай аав хүнд очиж би хүүхдээ бөөгийн замналаар замнуулъя гэж амь гуйж байж бөө болсон. Зүрх байнга өвддөг хүүхэд байсан.

Arsun said...

“Ухаан алдаад сэргэхээр бүх юм цоо шинэ...”

Би ер нь маш их ухаан алддаг хүүхэд байсан. Ухаан алдаад сэрэхэд бүх юм цоо шинэ. Ухаан алдахын өмнө аав ээждээ уур хүрээд байх шиг...Одоо тийм юм байхгүй. Надад бөө болохоос өөр ямар ч зам байгаагүй. Би нэг удаа их сонин зүүд зүүдэлсэн. Их олон сүүжний ясан хаалган дундуур гараад тэгсэн нэг хар дээлтэй хүн ирээд миний хүү бүх муу юмаа туулаад ирсэн одоо дандаа сайхан замаар явна гээд дараагийн хоёр дахийн шөнө зүүдлэхэд хоёр зам байна чи энэ хоёрын алинаар явах вэ гэсэн. Нэг зам нь хүн амьтан ихтэй сайхан ногоон зам байгаа, нөгөө зам нь чи бараг 100 гарч насална их зовлон зүдгүүр ихтэй муухай зам байгаа гэсэн ногоон замаар нь нэг алхаад л сэрсэн. Цагаан атаархал гэхүү дээ зарим ахмад зохиолчид яаж яваад ийм шүлэг зохиочихов гэж асуудаг. Цоодол гуай хүртэл энэнд нэг юм байна. Их сэрж бичдэг их сонин. Энэний сэрж бичиж байгаа нь цаад юмтай нь холбоотой шүү гэсэн. Би бодоход нээрээ ч онгод тэнгэртэй холбоотой юм байна даа гэж бодсон.
-Олон жилийн өмнө зохиолч найз Энхболдыгоо дагуулаад талийгч Батбаяр удгантай уулзаж байхад зохиолчид гэдэг бол үгээр л илэрхийлж байгаа болохоос зайран удгантай адилхан онгодтой хүмүүс гэж байсан. Бөөгийнхөө талаар судалгаа хийдэг гэж сонссон?
-Судалгааны ажлыг нэлээн гүнзгий хийхээс өөр аргагүй болгочихлоо л доо. Нэг өдөр 60 бөө төрнө гэж байхгүй шүү дээ. Сонин дээр бичсэн байна. Зохиолч, яруу найрагчид, философич, эмч, бөө удгадуудад совин гэж нэг юм байна. Хүн болгонд совин байдаг боловч хүмүүс нүд чих хоёроороо мэдэрсээр байгаад дотоод ертөнцөө алдаж гүйцдэг. Дотоод энергигүй болсноос болж дотор талаасаа өвчилж эхэлдэг.
Надаас өөр хүмүүс эмч зохиолч нар өөрт болох явдлаа эхийн совин шиг мэдрэх байх гэж бодоод байдаг юм. Бөөгийн талаар сайн судалж байна бас “Хар тэнгэрийн хишиг” гэдэг ном бэлтгэж байна. Энд тэндээс цуглуулсан, орчуулсан буриадаас, өвөрмонголоос орчуулсан домгоор баяжуулаад хүнд зөв ойлголт өгөхөөр ном бэлдэж байна.
Яруу найргийн номтой адилгүй шүү дээ. Ард урд талыг нь хийчихнэ, голын шүлгийг нь албадаж болохгүй цаанаасаа ундарч гарч ирнэ. Мөнгө нь олдоно, хавтас нь олдоно доторх шүлгүүд маань олдохгүй. Жилдээ хоёр ном гаргаж байна гэнэ.Шүлэг төрөөд байгаа болохоор гаргаад байна. Шүлэг төрөхгүй бол албадахгүй шүү дээ. Магадгүй би энэнээс хойш яруу найргийн ном гаргах ч юм уу... Гаргахгүй ч байж болно.

Arsun said...

-Бөөгийн ном гаргаад, жаяг ёсыг танилцуулаад ирэхээр тэндээс суралцаад хуурамч удган зайран улам олон төрж магадгүй гэж болгоомжлох юм. Зарим нэг нь ном ашиглаад “төрчихдөг” юм болов уу?.
-Ер нь ном зохиол ашиглаж төрж байгаа хүмүүс ч байна. Саяхан нэг хүн ирээд ярилаа. Хоёр настай хоёр ихэр хүүхэд нүүрээр нь дүүрэн яр гарчихсан. Тэгсэн нэг бөө ирж “наад хоёр хүүхдээ бөө л болгохгүй бол үхэж хагацахад бэлэн болчихсон байна” гэж хэлсэн гээд уйлж дуулаад над дээр ирлээ. Тэгээд би хэлсэн аав нь л отор хийж яваад лус савдаг уурлуулсан байх гээд арц үлээгээд явуулсан. Тэгээд гурав дахь өдөр нь яр нь арилсан хөөрхөн болчихсон ирсэн. Энэ мэтчлэн байна.
Зарим ном уншиж бөө болж байна. Бид нар хуураа татаж байж, зөн совингоороо орж ирдэг болохоос биш зохиол биш шүү дээ. Зарим нь онгодын тамлагыг зохиол шиг юм болгосон хажуудаа хүнээр бариулаад уншиж байна гэх юм. Энэ бол надад сонин сэтгэгдэл төрүүлж байна. Зарим нь печень идэж, ундаа уудаг бөө байна. Дээр үед ундаа ууж, печень иддэг бөө байгаагүй. Архи уудаг тамхи татдаг, зарим нь дүнсэн тамхиа нэхдэг, хайлмаг тосоо нэхдэг байсан.
-Лусаар хөллөх, тэнгэрээр хөллөх гэж таны ярианд гарлаа энэ ямар ялгаатай вэ?
-Лусаар хөлөглөж байгаа үед хувцсаа өмсөөд онгодоо дуудахад хөл гараар сэрүү татаад байдаг. Тэнгэрийн бөө бол хэрээгээр дамжиж ирнэ. Зарим өдөр тэнгэрээр бөөлсөн тохиолдолд өөрт нь мэдэгдэнэ шүү дээ. Өвөл болоод ирэхээд лусын онгодууд ер нь ирэхээ байчихна. Туршлагатай сайн бөөд л ирнэ.
Лус дамжиж ирсэн хараал гэж байдаг. Газрын гүйдсээр ирсэн хараалыг газрын гүйдсээр нь хариулна. Дээр үеийн домогт байдаг шүү дээ тэнгэрээр хөлөглөж хөөгөөд хүчрэхгүй болохоор газраар лус хөлөглөж хөөгөөд гээд.. Тэрэнтэй ижил.
Лусын бөө тэнгэрийн бөө чинь шал өөр ойлголтууд. Лусын онгодууд монгол архи, хольсон тосоо нэхдэг. Би уйгар хэл мэдэхгүй ч цаатан онгодууд их ирнэ. Тэд нар их хүчтэй. Лусын онгод ирж байгааг мэдэгдэхэд нүүр их загатнана. Тэнгэрийн онгодууд ирэхээр хуяглаж амжаагүй байхад хөөрдөг. Зарим хүний өвдгөн доороос могой гараад явж байдаг л гэдэг юм. Би бөөгийн амьдрал бөөгийн зовлонгоор багаасаа л зовсон.
-Жинхэнэ удган болж хуягалж гүйцээд хэдэн жил болж байна?

Arsun said...

-Би дөрвөн жил болж байна. Хуягалж дуусаад гурван жил болж байж бөөгөөр удирдуулдаг. Саяхан дам яриагаар бөө болоод нэг жил болж байж дөч тавин шавьтай байна. Би тэгэхэд бөөгийн амьдралаар арав гаруй жил явчихаад 4-5 шавьтай. Хоёр нь их сайн бөөлж байна. Нэг нь сахиул маягаар хуураа татаад манжигаа мөрөн дээрээ тавьчихаад сахиул маягаар явж байна. Тэд нар маань бөөгийн дэг жаягаа сайн бариад явбал сайн болох байлгүй дээ. Хувь хүнээс, бас дээр үед байсан удганы сүнс хэр хүчтэйгээс шалтгаална.
-Жирийн хүмүүс тэнгэр лусыг баясгаж явахын тулд юу хийх ёстой байдаг юм бэ?
-Би ийшээ тийшээ явахаар 5 кило будаа аваад явдаг дайралдсан овоондоо өргөдөг. Лус савдаг амьтан баясгах ёстой. Би өөрийн хувийн зүгээс үзэхэд хүн бол байгалийн бүтээгдэхүүн харин хүний хэл, соёл иргэншлийг тэнгэр бүтээсэн гэж боддог. Яруу найрагчид энд тэнд яруу найргийн наадам зохиоход тэр газар хур ус ордог шүү дээ. Цагаан будааг хүндэддэг гээд бараг хэрэглэдэггүй, шар будаа арвайг голдуу хэрэглэдэг. Буян хишигт бүх юм багтдаг. Ханийн буян, насны буян, идэхийн буян, алдар нэрийн буян, үр хүүхдийн буян, уул овооноосоо буян хишгээ л гуйж байх ёстой. Хүслээ хэлж дуусаад сүүгээ өргөнө. Онгод бол нэг талын бясалгал шүү дээ. Онгод дуудахад гадаа машин дуугарахыг сонсохгүй, утасны дууг хааж байж бүх юмаа төвлөрүүлж байж онгодоо дуудаж авчирна.
Хүн бас муу юм бодохгүй дандаа сайн сайхан юм бодсноор хүний ажил үйлс аяндаа бүтдэг. Сэтгэлийн сайхнаар сайн энергийг өөртөө татаж байдаг. Саяхан сонин дээр барууны орны судалгаанд ээжүүд хүүхдэдээ санаа зовоод хэрэгт холбогдчих вий” гэсээр байтал хэрэгт холбогдчихдог. Зарим нь заяагаараа болог гээд орхичихдог, хүүхэд нь сайн явдаг гэнэ. Дээр үед бөө нар маань ганцаархнаа л байдаг байсан. Одоо л нийлж нийгэмшиж байна.
-Би бас эсрэг нэг юм боддог. Ээж хүн хүүхдээ тэгчих вий ингэчих вий гээд болгоомжилж бодохоор тэр нь урьдчилаад хүүгий нь хамгаалдаг байж болох уу?.
-Тийм юм байж болно. Эмэгтэй хүн хар улаан левчиг өмсөхгүй гэдэг. Яагаад гэвэл ганц муу юм санадаггүй цэг нь хоёр хөх байдаг. Тэрүүгээр хараал ерөөл хамаг муу бүхнээ авдаг. Тэндээ муу энерги татдаг хувцас өмсөхгүй байх ёстой гэж зарим шашин үздэг.
Эмэгтэй хүн их ариун, хамаг хүч, хайраа хүүхэддээ өгдөг болохоор эх хүний сэтгэл үг нь тэр чигээрээ тарни байдаг гэж би нэг шүлгэндээ бичсэн. Тиймээс тэгж аюулыг зайлуулж болно.
-За сайхан ярилцлага өгсөнд баярлалаа.

Ярилцсан Д.БАТЖАРГАЛ
Posted by maanar at 10:12 PM